Rozdział 1

Ludmi
Właśnie szłam z Naty do studia i rozmawiałam z nią.
-Naty to nic nie daje. Za wszelką cenę staram ich do siebie zniechęcić ale oni dalej chcę ze mną rozmawiać i się przyjaźnić.
-Może powinnaś dać im szansę?
-Nie Naty. Nie ma mowy. Dobrze wiesz jak to się skończyło ostatnim razem. Ja nie powinnam mieć przyjaciół!!!- Krzyknęłam a z moich oczu poleciały łzy. Dobrze że miałam wodoodporny makijaż.
-Dość że ciebie w to wciągnęłam.- Powiedziałam dławiąc się łzami.
-To nie prawda Lu.-Powiedziała i przytuliła mnie moja przyjaciółka.
-Prawda.- Powiedziałam już bardziej spokojnie.
-Nie Lu.
-Tak Naty. Wiesz co. Tu nie chodzi o to że boję się im zaufać. Ja po prostu nie chcę. Nie chcę. Nie chcę znowu stracić przyjaciół. To przez to że nie mogę zapomnieć o tamtych wydarzeniach. To przez to się tnę. To moja wina to ja teraz powinnam nie żyć! Nie Alba!
-Ludmiła to nie twoja wina. Nic nie możesz za to że ona wpadła pod ten pociąg.
-Waśnie że mogę mogłam ją popchnąć mogłam ją ostrzec wiele mogłam zamiast tego stałam jak słup soli.
-Byłaś za daleko i tak byś nie zdążyła.
-Dobra nie chcę o tym teraz rozmawiać.- Powiedziałam zgodnie z prawdą.
-Ja idę poprawić makijaż.- Powiedziałam do mojej przyjaciółki i udałam się do łazienki.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Wiem bardzo krótki.
Ale muszę się przygotować bo jutro idę na przyjęcie.
Do następnego ♥